३४ वर्षीय उनलाई यो व्यवसायमा आफ्नो लगानीले आत्मसन्तुष्टि दिएको छ । उनले मासिक दुई लाख आम्दानी गर्छन् । १८ वटा कोठामार्फत पारिवारिक वातावरणमा गुणस्तरीय सेवा प्रदान गरिरहेको उनको भनाइ छ । उनले भने, ‘सानो लगानी गरेपनि राम्रो प्रतिफल आउने भएकाले यो व्यवसायले सन्तुष्टि दिएको छ ।’ २४ घण्टा सेवामा खटिनुपर्ने व्यवसाय भएकाले जनशक्ति र सुरक्षाको चुनौती मुख्य रहेको उनले बताए । युवावस्थामै व्यवसायमा प्रवेश गरेका उनले नेपालमा अवसर पाउन सके धेरै युवा विदेश पलायन हुन नपर्ने जनाए । यसका लागि युवाहरू आफै अग्रसर हुनुपर्ने उनको भनाइ छ । ‘यहाँ गर्न खोज्नेलाई प्रशस्त अवसर छन् तर त्यसका लागि युवाहरू आफै अग्रसर र व्यक्तिगत संघर्ष गर्नुपर्छ’उनले भने । युवाहरू विदेश जान बाध्य हुनु चाहिँ सरकारी नीति प्रभावकारी नहुनु हो भन्ने उनलाई लाग्छ । सरकारी स्तरबाट युवाहरूलाई सहुलियत ऋण प्रदान गरेर मात्र पनि धेरै युवा व्यवसायमा आउन सक्ने उनको तर्क छ ।

थप लेखहरू

धनशोभाको आँखामा गोर्खा इतिहास

विद्या राई

राधिकाको लसुन पेस्टको उद्यम

 प्रकृति दाहाल 

उज्यालो छरिरहेका चेपाङ युवती

विमल खतिवडा

 यस ‘एप’का प्रयोगकर्ता दुई किसिमका छन्–एउटा फ्रि युजर र अर्को भीआइपी युजर एप प्रयोग गर्न, म्याचिङ गर्न, च्याट गर्नका लागि कुनै पनि शुल्क लाग्दैन । तर, ‘भीआईपी क्लब’ मा केही निश्चित रकम तिरेर प्रवेश गर्नुपर्ने श्रेया बताउँछिन् । ‘भीआईपी क्लब’ मा ‘प्राइभेसी’ हुन्छ । एक–अर्कासँग कुराकानी गर्न सकिन्छ । ‘डकुमेन्टहरू भेरिफाइ’ गरेर प्रवेश गराइएको हुन्छ । उनले भनिन्, ‘अहिले सुरक्षित रूपले सेवा नै दिइरहेका छौं, यसलाई बिस्तारै व्यावसायिक बनाउने योजनामा छौं ।’ प्रयोगकर्ताहरूलाई केही विज्ञापन छुटको व्यवस्था पनि छ । ‘ब्लाककार्ड’, १९९‘भीआइपी कार्ड’ जस्ता ले केही रकम तिर्नुपर्छ । बिहे ‘एप’ को ‘डाउनलोड’ एक लाख २० हजार पुगिसकेको छ । हातहातमा मोबाइल प्रविधि आइसकेको अवस्थामा जीवनसाथी खोजिरहेकाहरूका लागि यो उपयुक्त भएको श्रेयाले बताइन् । यो ‘एप’बाट धेरै जोडी बा“धिसकेका छन् । जीवनसाथीको खोजीमा रहेका प्रयोगकर्ताहरूको उमेर, ठेगाना सम्पूर्ण जानकारी दिई छनोटको सुविधा भएकाले विवाहका लागि धेरै सहज हुने उनको भनाइ छ । उनले भनिन्,‘आफूले गरेको सानो प्रयासले पनि कसैले जीवनसाथी खोज्छ भने यो भन्दा खुसीको कुरा अरु के हुन सक्ला र ?’ ‘एप डाउनलोड’ गर्ने पुरुषको तुलनामा महिलाहरूको संख्या न्यून छ । सामाजिक संरचनानुसार पनि महिलाहरूले विवाह प्रस्ताव राख्न लजाउने कारणले पनि कम भएको श्रेयाले बताइन् । अझै पनि नेपाली अनलाइन विवाहमा अभ्यस्त हुन केही समय लाग्ने उनको भनाइ छ ।

 नयाँ कपडा किनेर लगाउनुको साटो अरूले फालेका कपडाहरू बटुल्न थालेको भन्दै धेरैले उनलाई खिसी गर्न थाले । उनले आलोचना सुन्दै चुनौती झेल्दै व्यवसायलाई बिस्तारै बिस्तार गर्न थालिन् । घरको आफ्नै कोठाबाट आफूले सुरु गरेको उनको व्यवसायका लागि अहिले घरको एउटा फ्ल्याट छुट्याएकी छन् । सिलाइ गर्ने महिलादेखि डिजिटलमा समेत उनले रोजगारी दिएकी छन् । बिक्रीका लागि अनलाइन प्लेटफर्म नै प्रयोग गरेकी छन् । उनले भनिन्, ‘अहिलेको समयमा हरेक कार्य अनलाइन हुन थालेका छन्, जसले गर्दा बिजनेस पनि अनलाइनमार्फत सहजै सञ्चालन गर्न सकिन्छ ।’ अनलाइन मार्फत नै सामग्रीहरूको माग पनि बढ्दै गएको छ । फेसन परिवर्तन भइरहने भएकाले पनि व्यवसायमा केही चुनौती भने हुने गरेको उनले बताइन् । उनले भनिन्, ‘कपडाका ब्यागहरूमा फेसन परिवर्तन भइरहन्छ, आफूलेनै बजार बुझेर अपडेट हुँदै सामानहरू उत्पादन गर्नुपर्छ ।’