बख्तरबन्द गाडी (एपीसी) भित्र जब उनी पहिलोपटक छिरिन् मुटु ढक्क फुल्यो । कुनै फ्याक्ट्रीभित्रका मेसिनै–मेसिनको माझमा जेलिएझैं उनलाई लाग्यो । ड्यासबोर्डको कुन बटम थिच्दा के हुने हो भनेर उनी डराएकी थिइन् । तर, क्षणभरमै आफूभित्रको आत्मविश्वासलाई दह्रो पार्दै उनी ड्राइभिङ सीटमा बसिन् र स्टेयरिङ घुमाइन् । त्यसपछि उनको यो क्रम टुटेकै छैन । नेपालकै पहिलो महिला (बख्तरबन्द गाडी चालक) असिम बानियाँलाई त्यो क्षण निकै गर्विलो लाग्छ । युद्धग्रस्त क्षेत्रमा सैनिकहरूले हतियार बोक्न तथा आफूलाई क्षति नहुने गरी विपक्षीलाई आक्रमण गर्न बख्तरबन्दको प्रयोग गर्छन् । यसका विभिन्न भागमा जडित हतियार चलाएर विपक्षीविरुद्ध लड्न सकिन्छ । यो जमिन र पानी दुवै ठाउँमा चल्ने फाइटिङ भेइकल हो । हाल उनी संयुक्त राष्ट्र संघीय शान्ति मिसनमा सहभागी हुन मध्य अफ्रिकी मुलुक जाँदैछिन् । त्यहाँ पनि उनले बख्तरबन्द गाडी नै चलाउने छिन् । राष्ट्रसंघीय शान्ति मिसनको ६० वर्षको इतिहासमा पहिलो पटक नेपाली महिला सैनिकले उक्त अवसर पाएकी छन् ।

सैंबु भैंसेपाटीका नकुल र ठूलीनानी बानियाँका छ सन्तानमध्ये कान्छी असिम बाल्यकालमा केटाकै जस्तो हाउभाउ देखाउने स्वभावकी थिइन् । उनलाई फुटबल, भलिबल एवं बास्केटबलमा रुचि थियो । उनका साथीहरू पनि केटा नै धेरै थिए । ललितपुर भैंसेपाटीस्थित आदर्श युवा माविबाट ‘प्लस टु’ सिध्याएपछि उनी जावलाखेलस्थित भलिबल ट्रेनिङ सेन्टरबाट राष्ट्रिय लेभलका गेम खेल्न थालिन् । ०६२ मा सैनिक सेवा प्रवेश गरेकी उनी प्युठ पदमा कार्यरत छिन् । उनले काभ्रेको पाँचखालस्थित वीरेन्द्र शान्ति कार्य तालिम केन्द्रबाट ‘प्रि–डिप्लोयमेन्ट’ तालिम पूरा गरेकी छन् । ‘सैनिक सेवामा प्रवेश गरेपछि मैले ड्राइभिङ गर्ने अवसर पाएँ । मेरो कामको मूल्यांकन गरेरै युनिटले मलाई हेभी ड्राइभिङ र त्यसपछि एपीसी ड्राइभिङको तालिममा पठायो’ असिमले भनिन्, ‘उसो त म सैनिक सेवामा नआउँदै कुनै पुरुषले गाडी हुइँकाएको देखेपछि घरको छतमा उभिएर हेरिरहन्थें, सोच्थें–आफू पनि यस्तै बहादुर बन्न पाए हुन्थ्यो । मेरो यो रहर सेनामा आएपछि पूरा भयो ।’

०७६ मा श्री नम्बर १३ वाहिनी अड्डाबाट ‘बी–भेइकल’ तालिम लिएपछि उनी यसैमा सेवा गर्न थालिन् । त्यसपछि उनी हेभी ड्राइभिङ हुँदै बख्तरबन्दमा आइपुगेकी हुन् । पछिल्लो समय असिमलाई बधाई दिनेको ओइरो लागेको छ । ‘सबैले बधाई दिँदा ओहो मैले पनि आफ्नो ठाउँबाट देशको गौरव राख्न सफल भएँ भन्ने लाग्छ । नेपालमा मात्रै नभएर विदेशी भूमिमा समेत आफ्नो सीप प्रदर्शन गर्न पाइने भयो भन्नेमा गर्व महसुस हुन्छ’ असिमले भनिन्, ‘आँट गर्ने हो भने जे पनि गर्न सकिन्छ जस्तो मलाई लाग्छ । आगामी दिनमा अन्य महिलालाई पनि विभिन्न चुनौतीपूर्ण क्षेत्रमा आउन बाटो खुलेको छ ।’ 

लामो समयदेखि हेभी ड्युटी लिइरहेको भएर मिसन सफल हुन्छ भन्नेमा उनी ढुक्क देखिन्छिन् । सेनाका रिटायर्ड श्रीमान्को साथ र सहयोगले आफूलाई निर्धक्क काम गर्ने वातावरण सिर्जना भएको उनको भनाइ छ । १० वर्षीया छोरीकी आमा असिमले भनिन्, ‘आमा हुँ ममता मनभित्र हुन्छ नै तर बर्दी लगाइसकेपछि परिवारभन्दा बढी देश र जनताका बारेमा सोचिन्छ । युद्धमा जाँदा परिवारको माया र सम्झनालाई एकातिर छाडेर जानुपर्छ । पहिला छोरीको असाध्यै सम्झना आउँथ्यो, अब त ऊ बुझ्ने भइसकी भनेर मन दह्रो बनाउँछु । धेरै भावुक भइयो भने असफल हुने सम्भावना हुन्छ ।’