Successfully Copied

परसेन्टेज कि प्रतिभा ?

आजको समाजका हामी आमाबुवा रोजगारीदेखि सामाजिक सेवासम्म कतै न कतै आबद्ध भएकाले व्यस्त हुन्छौं । दुई–अढाई वर्षमै बच्चालाई मन्टेश्वरी भर्ना गर्ने बाध्यता पनि छ । बिहान नौ बजे गएका नानी बेलुका तीन–चार बजे घर फर्कदा कतिपय अत्यन्तै रमाएका हुन्छन् भने कतिपय रमाउन सकिरहेका

हामी आमाबुवा जब आफ्नो सन्तान पेटभित्र चलमलाउँछ जीवनको छुट्टै खुसीको अनुभूति गरिरहेका हुन्छौं अनि सन्तानका लागि अनेकौं सपना सजाउन थाल्छौं । मेरो नानीलाई यो समाजको सबैभन्दा राम्रो स्कुलमा पढाउँछु र भविष्यमा डाक्टर वा इञ्जिनियर बनाउँछु यस्तै ...यस्तै.... ।

शिशुलाई दुई वर्ष पुग्नासाथ मन्टेश्वरीमा भर्ना गर्छौं । सुरुका दिनबाटै नानीलाई स्कुल पठाउँदा नानी राम्रो पढ्नु, फस्ट हुनु, सबैलाई जित्नुपर्छ भन्दै कलिलो दिमागमा जित्ने मानसिकता भरेर पठाउँछौं र नानीहरू सिक्ने मानसिकताभन्दा जित्ने मानसिकता एवं पुस्तकको गरुङ्गो भारी बोकेर विद्यालय पुग्छन् । उनीहरू हरेक दिन आफ्ना साथीहरूसँग प्रतिस्पर्धामा हुन्छन् । सिक्ने होइन जित्ने मानसिकताले... । जितेका नानी त खुसी होलान् तर जसले जित्न सक्दैनन् उनीहरू निराश हुन्छन् । त्यसैले हामी अभिभावकले सानैदेखि प्रतिस्पर्धा गराएर जित्नैपर्छ भन्ने मानसिकताले होइन, हरेक दिन एउटा कुरा मात्र सिके पुग्छ । स्कुलको पहिलो दिनदेखि नै जितेर आऊ होइन सिकेर आऊ भनेर पठाउन सक्यौं भने नानीहरूले सिक्ने पनि छन् र उनीहरू निराश पनि हुने छैनन् ।

आजको समाजका हामी आमाबुवा रोजगारीदेखि सामाजिक सेवासम्म कतै न कतै आबद्ध भएकाले व्यस्त हुन्छौं । दुई–अढाई वर्षमै बच्चालाई मन्टेश्वरी भर्ना गर्ने बाध्यता पनि छ । बिहान नौ बजे गएका नानी बेलुका तीन–चार बजे घर फर्कदा कतिपय अत्यन्तै रमाएका हुन्छन् भने कतिपय रमाउन सकिरहेका हुँदैनन् । भित्रभित्रै पीडा खपिरहेका पनि हुन सक्छन् । बाहिरबाट हेर्दा स्कुल राम्रो, शिक्षकहरू राम्रा–असल तर भित्र कक्षा कोठामा साथीहरूको छुस्क्याइबाट मानसिक यातना पाइरहेका पनि हुनसक्छन् । तसर्थ आफ्ना छोराछोरी स्कुलमा कति रमाएका छन् अभिभावकहरूले विशेष ख्याल गर्नुपर्छ ।

बिहानदेखिको रुटिन हेर्ने हो भने बिहान पाँच बजे आँखा मिच्दै उठेदेखि बेलुका नौ बजेसम्म गरुङ्गो पुस्तकको भारीसँग दिन बिताउनुपर्ने बाध्यता आजका नानीहरूमा छ । हामी अभिभावकहरूले नानीहरूको बिहान उठेदेखि बेलुका सुत्ने बेलासम्मको रुटिनमा पढ्ने, खाने, खेल्ने, टिभी हेर्नेसम्मको समय व्यवस्थापन गरिदियौं भने त्यो कलिलो मस्तिष्कले किताबी टर्चर खप्नुपर्दैन । उनीहरू खेल्दै, टिभी हेर्दै, रमाउँदै पढेका कुरा सजिलै बुझ्न सक्छन् । यद्यपि बिहान उठेदेखि ट्युसन, स्कुल, फेरि ट्युसन उनीहरूको दिमागमा बोझ बनिरहेको हुन्छ ।

 वर्षभरि बिहानदेखि बेलुकासम्म चटपटाउन नसकिने पुस्तकको भारी बोकेर स्कुल हिँडेका नानीहरूको रिजल्ट चाहिँ हामी अभिभावकहरूलाई नब्बे प्रतिशतभन्दा माथि नै चाहिन्छ । मेरो नानी स्कुलमा फस्ट नै भैदियोस् भन्ने हामी चाहन्छौं । सबै विद्यार्थीलाई एउटा कक्षाकोठामा शिक्षकले एउटै विषय त्यही वर्षभरिमा पढाएका हुन्छन् । तीमध्ये फस्ट, सेकेन्ड र थर्ड तीन जना मात्र हुन्छन् बाँकी कोही पास त कोही फेल । आखिर शिक्षकले फस्ट, सेकेन्ड र थर्डलाई छुट्टै क्लास लिएका पक्कै हुँदैनन् । विद्यार्थीको क्षमताअनुसार उनीहरूले लिन सक्ने लिएका हुन्छन् ।

यता हामी अभिभावकहरू सेकेन्ड र थर्ड भएका आफ्ना नानीहरूलाई फस्ट भएकोलाई देखाउँदै तिमीले उसलाई जित्नुपर्छ भन्छौं । पास मात्र भएका नानीलाई पास गर्‍यौ अझ राम्रो गर्दै जाऊ भन्नुको सट्टा ए पास मात्र ? तल्लो घरको तिम्रो साथी फस्ट हुँदा तिमी कसरी पास मात्र, छिमेकीको उदाहरण दिएर आफ्ना नानीहरूलाई निराश बनाइरहेका हुन्छौं अझ फेल भएका नानीहरूलाई त गाली नै गरिरहेका हुन्छौं । यस्ता कुराले नानीहरूलाई मैले परिश्रम गरे अझ राम्रो गर्न सक्छु भन्ने मानसिकता घटेर मैले केही गर्न नसक्ने रहेछु भन्ने पर्छ र ऊ अझ निराश हुन्छ अनि उसको सिकाइमा अवरोध आउँछ ।

यदि हाम्रा नानीहरूले पढाइको क्षेत्रमा साठी प्रतिशत ल्याउँछन् तर स्टेजमा गएर माइक्रोफोन समातेर मीठो गीत गाउन सक्छन् भने उनीहरूले संगीतमै बाँकी अंक ल्याएको मान्नुपर्छ । अनि खेलको मैदानमा प्रदर्शन गर्न सक्छन् भने खेलको क्षेत्रमा बाँकी अंक ल्याएको मान्नुपर्छ । स्टेजमा राम्रो कविता लेखेर भन्न सक्छन् भने साहित्यको क्षेत्रमा बाँकी अंक ल्याएको मान्नुपर्छ । स्टेजमा राम्रो नृत्य गर्न सक्छन् भने नृत्यमा बाँकी अंक ल्याएको मान्नुपर्ने हुन्छ । हाम्रा नानीहरू कुनै न कुनै क्षमता बोकेर आएका हुन्छन् । हामी अभिभावकले उनीहरूको क्षमता चिन्न सक्यौं र उनीहरूको क्षमताअनुसार हौसला र तालिम गराउन सक्यौं भने साँच्चै शिशु पेटभित्र हुँदै हामीले देखेका सपना अवश्य पूरा हुनेछन् ।

 Image