खेलकुदमा दोहोर्‍याएर भनिन्छ, ‘यति नजिक तर अझै कति टाढा ?’ सफलताको नजिक पुगेर लाग्छ, अब यो धेरै टाढा छैन, तर जति बेला त्यसलाई आत्मसात् गर्न सकिँदैन, फेरि लाग्छ, ओहो ! यो अझै धेरै टाढा छ । हालै विराटनगरमा सम्पन्न वुमेन्स साफ च्याम्पियनसिप–२०१९ का अवसरमा पनि नेपाली महिला राष्ट्रिय टिमले ठ्याक्कै यस्तै अनुभव गर्‍यो । आफ्नै घरेलु मैदानमा नेपालसामु प्रतियोगिता जित्ने योभन्दा राम्रो अवसर थिएन । 

नेपालले प्रतियोगिता जित्न सक्छ भन्ने केही आधार पनि थिए, तर फाइनलमा नेपाल फेरि एकपटक भारतकै हातबाट पराजित भयो र भन्नैपर्ने भयो, नेपाली महिला फुटबलले अझै धेरै गर्न बाँकी छ । फाइनलमा नेपाल ३–१ ले पराजित भयो । उक्त हारपछि टिमका प्रशिक्षक हरि खड्काले नेपाली समर्थकहरूसँग माफी पनि मागे । उनले भने, ‘नेपाली प्रदर्शनको सम्पूर्ण जिम्मेवारी मेरै हो ।’ उनी खेलाडीहरूलाई दोष दिने पक्षमा थिएनन् । 

प्रशिक्षक खड्का पूरा प्रतियोगितामा नेपालको प्रदर्शनलाई लिएर निराश देखिएनन्, तर उनको पनि आशय थियो, अझ बढी मेहनत गर्नुपर्छ । कुल ६ टिम सम्मिलित प्रतियोगितामा नेपालले अपेक्षाअनुसार फाइनलसम्मको यात्राका लागि धेरै संघर्ष गर्नु परेन । लिग चरणमा भुटान र बंगलादेशमाथि सहज जित प्राप्त भयो । श्रीलंकाविरुद्धको सेमिफाइनल पनि खासै टाउको दुखाइ भएन । फाइनलसम्मको यात्रामा नेपालले गोल पनि खाएन । 

नेपालले प्रतियोगिताका लागि पर्याप्त समय खर्च गरेर राम्रो तयारी गरेको थियो । खेलाडीले सँगसँगै खेल्ने अवसर पाएको पनि धेरै भैसकेको थियो । फाइनलमा नेपालको सामना भारतविरुद्ध नै हुनेछ भन्ने लगभग तयजस्तै थियो, प्रश्न के मात्र थियो भने के नेपालले भारतलाई यसपटक रोक्न सक्छ ? नेपाली टिमको आत्मविश्वास बढ्नुका पछाडि यसअघि भारतविरुद्धका दुई खेल नै प्रमुख कारण थिए । ओलम्पिक छनौटमा नेपालले भारतलाई बराबरीमा रोकेको थियो । 

त्यस्तै नेपालले हिरो गोल्डकपमा भारतलाई हराएको थियो । यो भारतमाथि नेपालको पहिलो जित थियो । त्यसले नेपाललाई प्रशस्त उत्साहित बनाएको थियो । प्रशिक्षक खड्का पनि यिनै कारणले फाइनलअघि आत्मविश्वासी देखिन्थे । यस्तै स्थिति भारतीय पक्षको पनि थियो । भारतीय प्रशिक्षक मायमोल रक्की भन्थिन्, ‘हामीले उपाधि जित्नेमा कुनै शंका छैन ।’ आखिर त्यस्तै भयो । सहिद रंगशालामा भएको फाइनलपछि भन्न करै लाग्छ, भारतीय टिम प्रविधिक रूपमा बलियो छ अनि उत्तिकै व्यवसायिक पनि । 

फाइनलसम्मको यात्रामा भारतीय टिम एक प्रकारले चुपचापजस्तै रह्यो । आफू बलियो छु भनेर धेरै दाबी गरेन । पूरा प्रतियोगिताको इतिहासमा भारत मात्र एक्लो च्याम्पियन भएको स्थितिमा त्यस्तो दाबी आवश्यक पनि थिएन । फाइनलमा पनि भारतको प्रदर्शन एकदमै व्यवसायिक थियो । प्रशिक्षकले जस्तो रणनीति बनाएका थिए, खेलाडीले मैदानमा त्यसै अनुरूप खेले । फाइनललाई धेरै जटिल बनाएनन् । फाइनलपछि भारत उपाधिका लागि पूर्ण हकदार देखियो । 

यसपटकको भारतीय टिम पर्याप्त समय खर्च गरेर तयार पारिएको एकदम नयाँ थियो । भारतका केही राम्रा खेलाडी संन्यासको सँघारमा पुगिसकेका छन् । अहिलेको टिम पूर्णतः युवा खेलाडीमा टिकेको छ । भारतीय टिमलाई एउटै मात्र चिन्ता थियो, कतै यी कम अनुभवी खेलाडी घरेलु दर्शकका अगाडि आत्तिने त होइनन् ? प्रशिक्षक रक्कीले पनि भनिन्, घरेलु दर्शकको बाक्लो उपस्थितिले खेललाई प्रभावित तुल्याउन सक्थ्यो तर त्यस्तो भएन, बरु उनीहरूका लागि यसपटकको नेपाल यात्रा अविश्वमरणनीय रह्यो । 

नेपालबाट फर्किएपछि भारतीय खेलाडी थप आत्मविश्वासी भएका छन् । फाइनल खेलको मात्र विश्लेषण गर्ने हो भने पहिलो हाफमा नेपालले भारतमाथि दबाब सिर्जना गरेकै हो । खेल १–१ को बराबरीको स्थितिमा सावित्रा भण्डारीले गोल गर्ने राम्रो अवसर पाइन्, तर त्यसमा सफल हुन सकिनन् । सावित्रा दुई अवसरमा भारतीय गोलरक्षकलाई बिट गर्न असफल भइन् । लगत्तै भारतले दोस्रो गोल थप्यो र पूरा खेलको निर्णायक मोड त्यही रह्यो । 

अब के त ? नेपालसामु अब ओलम्पिक छनौटको दोस्रो चरण अगाडि छ । प्रशिक्षक खड्का त्यसमा पनि नेपाली टिमले उत्तिकै मेहनतका साथ खेलेको हेर्न चाहन्छन् । खड्काका अनुसार नेपाली टिमले धेरै भन्दा धेरै खेल्ने अवसर पाएको छैन । जति बलिया टिमविरुद्ध खेल्ने अवसर प्राप्त भयो, उति राम्रो । यहाँ के भुल्नु हुन्न भने नेपालले यस पटकको प्रतियोगिताको तयारीका लागि भारतमा मात्र खेल्ने अवसर पायो । भारत आफैं भने तयारीका लागि युरोप पुगेको थियो ।